- Details
Het is alweer maanden geleden toen ik ontdekte dat de dekpomp, die op mijn Nordkapp HM was gemonteerd, defect was. Althans: de pompopbrengst was maar minimaal wat waarschijnlijk duidde op een lekke klep. Voor reparatie moest de pomp verwijderd worden, maar aangezien de vorige bezitter lang geleden geen roestvrije moertjes heeft gebruikt, was het echt onmogelijk de pomp te demonteren. Dan maar de boutjes afslijpen. Maar dat bleek een illusie omdat alles door het slijpen dan zo heet wordt dat de pomp-onderdelen gingen vervormen, soms zelfs smelten, ten gevolge van de ontwikkelde hitte. Eind van het liedje was dat de pomp er uit was en de kano onbeschadigd. De pomp echter was niet meer bruikbaar en rijp voor de sloop. Nieuwe dekpompen zijn niet meer verkrijgbaar.
Op zich vond ik dit geen probleem omdat ik toch liever een voetpomp in een kajak heb. Maar ja nu had ik 2 gaten in mijn kano door de pomp. Daar voer ik al maanden mee terwijl de gaten met ducttape waren afgedicht.
- Details
Eén van de belangrijkste zaken die je bij de planning van een zeetocht per zeekajak in Nederland nodig hebt is informatie over getijde stromingen.
In eerste instantie gebruikte ik daarvoor het getijde boek HP33. Ik vond echter dat omslaan van die bladzijdes lastig. Toe ik een keer ontdekte dat er een digitale variant van is heb ik die jaren lang gebruikt: dat vond ik geweldig want als voorbereiding kan je heel nauwkeurig zappen door de tijd heen; zelfs per minuut als je dat zou willen. Nadeel is dat je jaarlijks een aardig bedrag moet neertellen en dat je dit programma wat alleen op een computer draait niet mee kunt nemen. En een app met dezelfde functionaliteit bestaat niet. Wel zijn er app’s waarin de bladzijdes van HP33 zijn verwerkt. Maar dat vind ik nog steeds lastig door het bladeren.
- Details
Er is een gezegde “de zee geeft en de zee neemt”. Zeker in oude tijden was dat een gevleugelde uitspraak in tijd van nood.
Maar kijkend naar het ongeluk van de 5 surfers in Scheveningen vandaag, “neemt de zee nog steeds”; helaas!
Maar voor zeekanoërs geeft de zee ook: natuur, ruimte, vreugde EN ook voeding. Met dat laatste zijn Tiny en ik vandaag bezig geweest.
Tijdens onze zwerftochten in zeekajaks langs de Noorse en Zweedse kusten hebben we altijd heel veel zeewier gezien. In het heldere water lijkt de zee daar wel een levensgroot aquarium. Prachtig. Ik ben niet zo’n zwemmer, maar Tiny pakte al gauw een duikbril met snorkel en een fototoestel om al dat moois onderwater vast te leggen.
Nu wisten we wel dat je zeekraal, een zout minnende plant die op zoute oevers groeit, kunt eten. Maar wat je met al die zeewieren kunt doen daar hadden we niet meer kennis van dan dat je in de reformzaak vaak gedroogd zeewier kunt kopen. Voor ons vegetarisch vakantiemenu kochten we daar wel wier met een hoog eiwitgehalte. Maar verder reikte onze kennis niet.
Nu kwamen we pas geleden Guido van wildwier.nl op het spoor door een uitzending van “Floortje blijft thuis”. Behalve kanotochten had hij ook workshops over zeewier op het programma staan. Dit is onze kans meer te leren dachten we en legden contact met hem.
- Details
- Details
Zoals je wellicht op mijn website hebt gelezen ben en een grote voorstander van optimaal contact vaar heupen, knieën en voeten in een zeekajak. Dit omdat je zo optimaal gebruikt kunt maken van alle eigenschappen van je kano. Ook voor de veiligheid vind ik dit belangrijk om zo de kans te hebben de kano onder alle omstandigheden te kunnen gebruiken.
Nu het zitje van mijn Orion klaar is komen de knieën aan de beurt. De Orion heeft, zoals veel andere kajaks, een vrij glad dek waar niet iedereen goed contact mee heeft om bijvoorbeeld op te kanten, te eskimoteren en dergelijke. Dat zou je een nadeel kunnen noemen. Ik wil het echter graag als een voordeel zien omdat zo’n dek de optimale kans biedt om een goed contact voor jouw persoonlijk te creëren.
Dat heb ik vandaag gedaan.
Eerst heb ik mijn voorraad van velerlei stukjes schuim tevoorschijn gehaald. Vervolgens heb ik een hele tijd zitten proberen met allerlei diktes en vormpjes.
- Details
Ik werk best al jaren met polyester. Maar de laatste paar weken, toen ik veel aan het nieuwe zitje voor de Orion heb gewerkt, merkte ik dat ik erg veel jeuk aan mijn handen en, erger nog, aan mijn ogen kreeg. Die ogen is het ergste want dat duurde wel een dag of 3. Vroeger had ik daar niet zo’n last van maar misschien wordt de huid met het verstrijken van de jaren (hi, hi) gevoeliger en/of dunner.
In ieder geval komt de jeuk van de glasmat:
- Details
Sinds het vorige verslag over de bouw van het zitje is inmiddels verder gewerkt:
- schuimblokjes onder het zitje bevestigen voor steun en beter contact.
Voorkant: Achterkant: 
- Details
Het was heel veel passen en meten, maar het zitje zit erin:
- Details
Zoals ik eerder beschreef was ik begonnen om een zitje voor de Orion te maken op basis van een oud zitje uit een R1S.
Het zitje heb ik inmiddels "uitgebroed" en het is klaar om in de Orion te monteren.
Maar eerst iets waar ik pas geleden achter kwam: toen ik mijn zwager beschreef dat ik een oud zitje uit een R1S aan het ombouwen was, vertelde hij me dat het Herman Masselink, zijn vader, was die dit zitje ooit had gemaakt in de jaren 60.
Grappig dat dit zitje van Herman nu kan voortleven als een zitje in een zeekajak. Heel leuk!
Omdat tegenwoordig bijna geen kanovaarder nog weet wat een R1S is leek het me leuk een beetje in de geschiedenis van de R1S te duiken.
- Details
In tijden van Corona heb je soms meer tijd voor lastiger dingen. Één ervan was de kleur rood die ik had toegepast bij de reparatie van het dek: dat was me een doorn in het hoog want de toegepaste rode kleur contrasteerde me teveel. Daarom het rood weer verwijderd en vervangen door Oranje: de gebruikte kleur was een fractie lichter maar ziet er een stuk beter uit!
Nu ik toch bezig was met moeilijker dingen: ik was er nog op aan het broeden hoe ik het zitje zou gaan maken. Dus daar heb ik me ook maar even mee bezig gehouden.