Na een voorspoedige reis naar Noordpolderzijl, gelegen aan het einde der wereld, komen we (lees: Rob, Henk, Wiegert en ik) er achter dat er ook minder voorspoed bestaat want we kunnen niet door de slagboom die de weg naar het wad vrijmaakt. Zowel in het nabij gelegen cafe ´t Zielhoes als bij de buurman kunnen we de sleutel vandaag niet lenen.
Dus zit er niets anders op dan alle spullen en kajaks naar de zee te dragen. Hadden we nu toch maar onze kanokarretjes meegenomen, verzuchtten we.
Maar goed, als we alle spullen ter plaatse hebben is het leed weer snel vergeten want het is mooi weer en het avontuur op het wad lonkt naar ons.
Na het verlaten van de vaargeul, tussen het haventje van Noordpolderzijl en het wad, zetten we koers recht naar Borkum op een koers van 25° Dit moet ons naar de hoek van het verboden gebied rond Rottumeroog voeren.
De zee is rustig en er staat nauwelijks wind. Heerlijk.
Als we ten zuiden van Zuiderduintjes varen valt ons op hoe mooi helder het water daar is; het lijkt wel een aquarium.
Op de plaats waar we het Sparregat, waarop we naar het Noorden willen koersen, blijkt dat we wat teveel naar het Noorden te zijn afgeweken. Dus we zijn, of eerst wat door de stroom weggezet, of we hebben onbewust, toen de punt van Rottumeroog zichtbaar was, teveel daar naar toe gestuurd.
Dit moeten we bekopen met het overslepen van een zandbank voordat we in de geul kunnen komen. Als we in de geul zitten merken we dat we al heel dicht bij de punt zitten en hebben het laatste stukje dus door het uiterste randje van verboden gebied gevaren; was het water daarom soms zo helder?
In ieder geval zitten we te snel aan de zeekant van het eiland en zijn we ons geplande pauze-plekje al voorbij. Dan maar op het strand van Rottumeroog pauzeren, waar we keurig naast het water op het strand blijven zitten. Tijdens een kleine verkenning op het strand naar het "verboden toegang bordje" doen we een ontdekking: we vinden een spoor zoals een marathon dat achterlaat. Hier is een hele kudde mensen langsgekomen! Hoe kan dat nu: het is hier toch verboden? Achteraf blijkt dat er vandaag een excursies van SBB is geweest.
Als we verder gaan blijken er wat banken voor de kust te liggen die nu langzaam droogvallen. Het lijkt er op dat we, als we langs het strand blijven doorvaren zullen droogvallen, dus steken we die bank eerst maar over. Daarnaar gaat het weer lekker want we hebbben een lichte koelte in de rug en ook de stroom geeft ons een duwtje. Aangezien geen van ons eerder in dit gebied was, zijn we erg benieuwd wat de stroom boven Schildgronden, waar nu water vanuit de Reepriel met 2 zm/uur naar buiten stroomt, met onze koers gaat doen.
Dit blijkt echter reuze mee te vallen want als ik op de momenten dat we de stroom dwars hebben opstuur om, met behulp van de GPS-navman, de geplande koers in werkelijkheid ook aan te houden, vallen de andere kajaks die op kompaskoers blijven varen nauwelijks af. Ze liggen na het oversteken van de geul hooguit zo´n 40meter naast me. Alhoewel Rob wel vertelde dat hij afhankelijk van hoe het water er in de dwarsstroom uitzag op gevoel wel wat had opgestuurd. Dat is eigenlijk nog mooier, want dan ben je onafhankelijk van enige apparatuur.
Het volgende vraagstuk is hoe de Lauwersgronden ten Noorden van Rottumerplaat er zullen uitzien. Deze gronden behoren tot de beruchtste uit Neerlands scheepvaartshistorie. Tot op de dag van vandaag kan je dit afleiden uit het aantal scheepswrakken dat op de zeekaart aldaar staat aangegeven. Tevoren hebben we er nog over nagedacht hoe je deze gronden zou moeten nemen als er teveel branding en/of grondzeeen staan.
Een van de oplossingen is om er omheen te varen. Nadeel is dat je zodoende een heel eind uit de kust komt met nog steeds het risico dat je kan worden verrast door een enkele grote breker op de grens van 13 meter diep water naar 6 meter. Tevens wordt de tocht een stuk langer en de planning krapper.
De zee is vandaag echter op deze plek als een spiegel. Er heeft namenlijk de hele week een zuidelijk wind gestaan zodat er geen deining in de zee zit en er ook geen branding ontstaat.
Achteraf horen we van Leo dat hij een aantal jaren geleden hier ook was bij een windkrachtje NW4, wel met de opmerking dat het de hele week vanuit die hoek had gewaaid. Er was toen geen doorkomen aan omdat in het gebied dat op de kaart staat aangegeven als zijnde 10-30cm diep bij laag water, nog een flink aantal banken ligt verstopt. Zij zijn toen inderdaad ruim om de gronden heen gevaren en hebben zich op Schiermonnikoog laten aanspoelen om vandaar naar Simonszand te varen. Een heftige tocht was dat.
Afijn wij hebben vandaag dit soort problemen niet aan ons hoofd. Het enige is dat we ons afvragen is of de vorm van Rottumerplaat wel met de kaart klopt omdat de duinenrij aan de oostkant van de plaat op een gegeven ogenblik wegloopt en er dan een grote zandplaat verschijnt. Ten slotte concluderen we dat dit gewoon een stuk laagliggende droogblijvende plaat is en dus een deel van Rottumerplaat. We begrijpen dat pas als we aan de westpunt wat kleine duintjes zien verschijnen. Dat is nou het leuke van het varen in een nieuw gebied: dat moet je dan weer zelf helemaal leren kennen.
We besluiten om niet op Rottumerplaat te pauzeren maar rechtstreeks naar onze overnachtingsplek door te varen. Zo doende zijn We zijn wel aan de heel vroege kant en moeten nu de Lauwers oversteken op het moment dat de stroom er het sterkste is: omdat het springtij is staat er nu dik 2 zm/h naar buiten toe. Traverserend, waarbij we 20° opsturen komen we echter in een rechte lijn precies daar waar we zijn willen. Onderweg komen we, op de plaats van een bank of de sterkste stroom, door wat velden met knobbelig water; heerlijk als afwisseling.
Om op de plaats van ons onderkomen te komen moeten we vandaag wederom nogal wat sjouwen. Maar als het zweet weer is opgedroogd zijn we dat snel weer vergeten.
`s vonds ziten we gezellig achter een grote vissersparaplu gezamenlijk ons potje te koken en sterke verhalen uit te wisselen. Dat is het mooie van zo´n avond aan het stille wad.
En later die avond wiegt het kabbelende geluid van de zee ons in slaap.
De volgende ochtend begint met wat regenspatjes, maar even later dreigt het wederom een mooie dag te worden.
Als het theewater opstaat pak ik mijn mondharmonica. Ik weet niet of de in het bloed nog aanwezige drank van gisteravond mee helpt, maar ik krijg de mannen, op de tonen van het Ierse lied "the Irish Washerwomen", aan de horlepiep. Ik heb ervan genoten.
Om 10.00h gaan we weer te water en zetten koers naar Noordpolderzijl. De wind is een lekker Zuidoostelijk-briesje van zo'n 4Bft geworden. Dat zorgt voor wat knobbelige water op de plekken waar we de Spruit oversteken. Al varend besluit Rob om niet de Zuid Oost Lauwers te blijven volgen maar over te steken naar de boeien B3 en B6 om vandaar het Boschgat te volgen. Het is 1 sept geweest en dan mag je daar weer komen. Dan kunnen we gelijk kijken, bedenken we, of het zandplaatje op de Lauwerswal, dat sinds 2004 op de waterkaart als droogblijvend staat getekend, ook echt droog ligt tijdens hoogwater.
Het is echter zoals we al dachten: de plaat ligt onder water. Al peilend met de peddel vinden we de plaat wel: Je kan er ook uitstappen, maar dan sta je wel tot je middel in het water. Vandaag doen we dat maar niet en varen lekker door.
In de Lauwers aangekomen houden we een drijfpauze waarbij we een kort tukkie doen, gelegen op elkaars dek. Daarna is bij Wiegert de nood zo hoog gestegen dat hij een sanitaire stop moet inlassen. Hij doet dat op een originele manier door staande met 1 been in zijn kuip en met het andere been op mijn achterdek, de druk af te laten. Het spattert behoorlijk, dus eigenlijk moet hij dat voortaan maar benedenwinds doen. Smeuig verhaal, niettan?
Vandaar gaan we in rechte lijn naar de monding van het geultje naar Noordpolderzijl. Langs de steiger varend worden we verrast door leo die ons daar staat op te wachten. We moesten eerlijk bekennen dat we hem helemaal niet hadden herkend, maar hem aanzagen voor een toerist die foto´s van ons schoot.
Bij wijze van een verlaat verjaardagsfeestje nodigt hij ons uit in ´t Zielhoes voor een tractatie. Nog bedankt Leo, en nog vele jaren, in goede gezondheid.
Om 14.30 aanvaarden we de thuisreis. Rob en ik zitten onderweg te brainstormen over nieuwe tochten als afwisseling op de standaard tochten die in Neerlands kajakwereld steeds maar weer worden gevaren. Al doende rijden we zo een ererondje over de rotonde bij Sneek omdat we helemaal niet op de borden letten. Het leuke was dat Wiegert en Henk heel volgzaam achter ons aan reden. Zij hadden zeker ook zin in een ererondje.
Op de club wacht ons weer een welkom door Corrie, Peter en Marjan. Bedankt!
De naweeen van zo´n tocht, het schoonspoelen en opruimen, zijn verder geen aangenaam werk en daar kan je dan ook maar beter niet over schrijven.
Wat rest zijn de herinneringen aan deze wonderschone tocht. We hebben genoten.