Op woensdag de 14e belde Jos me om 12.30h op met de mededeling dat Theo en hijzelf zin hadden om 2 uurtjes op zee te varen EN of ik soms zin had mee te gaan: 14.30h verzamelen bij Wijk aan Zee en varen om 15.00h.
Kortom ze hadden last van zeekriebels, of beter gezegd: Zeekoorts!
Oeps. dacht ik, dit is wel erg krap want ik moest nog lunchen. Maar met stoom en vliegwerk en met hulp van Tiny is het gelukt en kwam ik tegelijk met de mannen aan op de afgesproken plek!
Ik had de Orion meegenomen want ik heb daar zoveel aan gewerkt de laatste tijd, zodat ik popelde ermee langs de kust te varen.
Het werd een pittig tochtje want er stond een dikke 5 bft uit ONO (een beetje aflandig) pal tegen. Warrige golven omdat de windgolven en brandinggolven elkaar kruisten. Ik ervoer de stabiliteit daarin als uitstekend; maar dat was oud nieuws.
Tegen de golven in buisde en spetterde de kajak op gelijke wijze als de vergezellende Mariner en Exporer.
Na een uurtje stopten we bij het wrak van de Ss. de Vrijheit die in 1903 verging.
Na een pauze voeren we dezelfde weg weer terug. We hadden goede hoop dat we wat verder in zee van die mooie deining, die we op de heenweg zagen, nu mooi konden genieten om terug surfen. Dat viel echter een beetje tegen want de golven liepen nog steeds gekruist door elkaar heen waardoor de golven soms een surf spontaan afbraken. Ook was de afstand tussen de golftoppen wat te lang en daardoor meer geschikt voor een lange snelle surfski. Ik moest echter hard werken om op voldoende beginsnelheid te komen en zo af en toe een mooie surf te maken. Maar dan ging de Orion ook hard.
De terugweg volbrachten met 20 minuten aanzienlijk sneller dan de heenweg; wind mee niettan?
Bij ons startpunt was de rustige branding verworden tot een venijnige branding met hier en daar dumpgolven ertussen. Iets buiten die dumpers wel een prachtige lange surf gemaakt op een beginnende breker: ik surfte op hoge snelheid, bijna evenwijdig aan de golf, lang onderlangs deze reus.
Wat dichterbij het strand pakt een reus van een dumper, waar ik niet meer overheen kon kijken, me dwars in haar greep. De Orion hield zich daarbij prima met een hoge steun in de Bongoslide. Ik kon haar in dit geweld goed tegen de golf gekant houden, zelfs toen ik aan het eind in een tweede kruisende dumper belande en het circus opnieuw begon. Hier moet ik wel even bekennen dat ik mijn sportbril vergeten was en ik daarom alles op veilig deed; ik wilde natuurlijk geen enkel risico lopen om in deze brekers te moeten rollen en mijn bril daarbij te verliezen. Dus in deze branding heb ik niet het uiterste van mijn Orion gevraagd. Maar: er volgen vast en zeker nog meer mooie branding sessies.