Onlangs heb ik een Baidarka gekocht als vervolg op mijn artikel "to sit or not to sit" dat ik jaren geleden in KanoSport heb gepubliceerd (zie elders op deze website). De stelling in dit artikel was dat elke zeekajak aanzienlijk beter presteert als je hem goed pas maakt qua zitpositie van jezelf.
Om dat te onderbouwen heb ik jaren geleden een oude Nordkapp gekocht; een kajak waar niet alleen beginners soms moeite mee hadden. Ook de Baidarka was/is een kajak waarover men zegt dat hij soms wat eigenzinnig kan zijn. Voor mij een reden dat te onderzoeken en te kijken hoeveel dat met een op maat gemaakte kajak te verbeteren is. De Baidarka heeft een smal hoog voordek waardoor de positie voor mijn knieën in ieder geval niet optimaal is. Ik kan er zo zonder meer ook niet in rollen; in ieder geval niet "bomb-proof".
Afgelopen weekend ben ik begonnen met het aanpassen van de Baidarka. Om te beginnen moest de voetensteun (2 JR-steuntjes) er aan geloven. Vaartechnisch ben ik geen voorstander van deze steuntjes want ze beperken de bewegingsruimte van je voeten, laten maar 1 zitpositie toe, je krijgt er ook kramp van in je voeten en geven ook minder ondersteuning voor een peddelslag met veel rompdraai. Voordat ik de zitpositie ging verbeteren moest eerst de steun en plaats voor mijn voeten optimaal zijn. Ik wacht echter nog maar met het (laten) plaatsen van een voorschot op voetafstand tot ik al of niet geheel tevreden ben met de Baidarka.
Bij de test van de Avocet had ik uitgedacht dat 1 van de opties, om de JR-steuntjes niet te hoeven gebruiken, is om een buis over de steuntjes te schuiven. Aangezien dat de makkelijkste van de opties daarvoor leek heb ik die op de Baidarka uitgeprobeerd. Ik heb daarvoor een PE-buis genomen met een diameter van ca. 9,5cm.
Hierin heb ik bij de uiteinden 2 langwerpige gaten gezaagd om de steuntjes nog te kunnen verstellen. Interessant detail is dat ik het zagen met een elektrische decoupeerzaag deed. Na het zagen van het eerste gat was mijn verbazing groot want er zat GEEN gat in en de zaagsnede was weer gewoon dichtgelast: de buis was weer even sterk als voorheen. Achteraf logisch want het zaagblad produceert zoveel warmte dat je het PE weer aan elkaar last. Misschien is dit zelfs wel toepasbaar om scheuren in een PE-kajak dicht te lassen. Door telkens 1 cm te zagen om de zaagsnede open te houden kreeg ik tenslotte keurige gaten in de buis. Het plaatsen was een fluitje van een cent door 1 JR-steun helemaal naar voren en de andere geheel naar achteren te schuiven: de buis schuif je, terwijl je hem diagonaal in de kuip houdt, over de twee steuntjes en na het verstellen van de steuntjes (met je vinger door de gezaagde gaten) heb je een geweldige voetensteun. Dit kan ik elke zeekajakker die nog JR-steuntjes heeft echt van harte aanbevelen!!!! Het is even simpel als doeltreffend. 
De gebruikelijke manier om een voetpomp te plaatsen is nu natuurlijk niet mogelijk. Dat lost zich op termijn op als ik een schot op maat laat zetten, maar ook met deze voetenbuis zie ik nog wel kans om de pomp, die nu op het schot achter het buis zit, bedienbaar te maken (wordt vervolgd).
Voor het verbeteren van het kniecontact moest ik denken aan een opmerking van Annet van de kanoclub, om een zitje te verbeteren door op een vuilniszak met PUR-schuim te gaan zitten. Dat idee leek me wel wat omdat je dan anatomisch gevormde kniesteunen maakt en ik heb daarvoor 2 zakken met PUR gevuld en tussen mijn knieën en het dek gelegd. Maar dat werkt dus niet, want na een uur trad er nog steeds geen schuimvorming op en heb ik het opgegeven. Zelfs na een dag was er nog geen schuim in de zakken waar te nemen en zag je zelfs ontmenging van het PUR optreden. Blijkbaar kan PUR-schuim alleen in direct contact met de lucht opschuimen.
Vervolgens heb ik uren zitten puzzelen met blokjes PE-schuim. Dat was lastig omdat de vorm van het Baidarka-dek zich daar eigenlijk niet voor leent. Zoals gezegd is het dek smal en hoog waardoor je knieën (die van mij althans wel) naar elkaar toe willen glijden en niet echt een ontspannen grip op het dek hebben. Je kunt het voordek echter ook niet helemaal met schuim volbouwen omdat je ook nog makkelijk moeten kunnen uitstappen.
Ik streef altijd een ontspannen grip van de knieën op het dek na; een grip die me altijd in contact met het dek houdt; ook al wordt ik bijvoorbeeld door een onverwachte golf plotseling op mijn kop gezet. Normaal gesproken lijm ik die schuimblokjes met epoxylijm vast. Omdat dit zo’n lastig dek is heb ik eerst maar bisonkit gebruikt zodat e.e.a. eventueel later nog te verwijderen is zonder te moeten hakken.
Als het weer meezit zal ik woensdagavond een eerste proefvaart maken.